Οι γάτες είναι συγκροτημένα ζώα, σπάνια έχουν συναισθηματικές εκρήξεις. Αλλά αν βρέξεις μια γάτα, όπως λέει και η γνωστή ρήση, τότε ίσως γίνετε μάρτυρες της απόλυτης απώλειας ψυχραιμίας από τη μεριά τους, με τη γάτα να αλλάζει εντελώς χαρακτήρα.
Ο John Bradshaw, διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθροζωολογίας στο Πανεπιστήμιο του Bristol λέει ότι αυτό οφείλεται περισσότερο σε φοβία και όχι σε κάτι απλώς ενοχλητικό. Οι γάτες μπορεί να έχουν έναν προγονικό φόβο για το βρέξιμο. «Οι οικόσιτες γάτες κατάγονται από αραβικές άγριες γάτες», λέει. «Οι πρόγονοί τους ζούσαν σε μια περιοχή με πολύ λίγες υδάτινες εκτάσεις κάθε είδους. Δεν χρειάστηκε ποτέ να μάθουν κολύμπι. Δεν είχε κανένα νόημα».
Η δυσαρέσκεια της γάτας υπάρχει και στο λούσιμο. Σύμφωνα με τον Bradshaw, το λιπαρό τρίχωμα δεν στεγνώνει εύκολα, κάτι που τις κάνει να μην επιστρέφουν εύκολα σε ξηρή και ζεστή κατάσταση. Επίσης οι γάτες είναι συνηθισμένες να είναι ευκίνητες, ενώ στο νερό οι κινήσεις του γίνονται πιο αργές.
Ωστόσο, κάποια είδη γάτας κολυμπούν. Οι γάτες Bαν που ζουν κοντά στην όχθη της λίμνης Βαν στην Ανατολική Τουρκία, βουτάνε από γατάκια, με τις μητέρες τους να τις σπρώχνουν. Υπάρχει επίσης η παράδοξη συμπεριφορά πολλών γατών που κοιτάζουν τις βρύσες που στάζουν με δέος. Μερικές βυθίζουν ένα πόδι μέσα, ενώ άλλες αρχίζουν να πίνουν από αυτό.
Αλλά δεν είναι το νερό που την ενδιαφέρει. Αλλά δεν είναι πραγματικά το νερό που ενδιαφέρεται για τη γάτα. «Αυτό το μοτίβο στο οποίο το φως που βγαίνει από το νερό τρεμοπαίζει,, είναι συνδεδεμένο στον εγκέφαλό τους ως πιθανό σημάδι ότι έχουν να κάνουν με θήραμα», λέει ο Bradshaw. Αλλά δεν είναι πραγματικά το νερό που ενδιαφέρεται για τη γάτα. «Αυτό το μοτίβο που τρεμοπαίζει, το φως που βγαίνει από το νερό, είναι συνδεδεμένο στον εγκέφαλό τους ως πιθανό σημάδι θηράματος», λέει ο Bradshaw. «Δεν είναι επειδή είναι υγρό. Είναι επειδή κινείται και κάνει ενδιαφέροντες θορύβους. Κάτι που κινείται είναι δυνητικά κάτι φαγώσιμο».
