Το 1950 στις ΗΠΑ η αγορά των καλλυντικών γνωρίζει τεράστια άνθιση, και οι ταινίες του Χόλιγουντ με τις υπέλαμπρες πρωταγωνίστριες στέλνουν μαζικά τις γυναίκες στα καταστήματα με είδη ομορφιάς, για να μοιάσουν στα είδωλά τους.
Τότε είναι που τα κραγιόν γίνονται νο1 προιόν σε πωλήσεις, με τα ταμεία να γεμίζουν και τις εταιρείες να βγάζουν συνέχεια καινούργια χρώματα για το καταναλωτικό κοινό.
Μπορεί η τριχόπτωση να ήταν ένα βάσανο για πολύ κόσμο εκείνη την εποχή, αλλά ήταν ένα προσόν που εκτιμούσαν τα εργαστήρια που κατασκεύαζαν κραγιόν, αφού στη επιφάνεια χωρίς τρίχες οι γυναίκες δοκίμαζαν πόσο έντονο φαίνεται το κραγιόν, αν αφήνει σημάδι που δεν φεύγει εύκολα, ακόμα και τις αποχρώσεις.
Έτσι λοιπόν γυναίκες εθελόντριες φορούσαν τα κραγιόν πριν κυκλοφορήσουν και φιλούσαν τους φαλακρούς εργαζόμενους και μετά τα φώτα των ερευνητών μελετούσαν τα αποτελέσματα...
Μάλιστα η συγκεριμένη δουλειά τράβηξε τα φώτα του Times που έκανε ρεπορτάζ και αφιέρωμα και οι αιτήσεις από φαλακρούς υποψηφίους ήταν χιλιάδες προς τις εταιρείες καλλυντικών.
